Freudenberger (1974) สังเกตเห็นความเหนื่อยหน่ายในหมู่บุคลากรทางการแพทย์ที่คลินิกเป็นครั้งแรก ตั้งแต่นั้นมางานวิจัยจำนวนมากได้วัดความชุกของความเหนื่อยหน่ายในหมู่บุคลากรทางการแพทย์รวมถึงแพทย์พยาบาลและนักจิตวิทยา

เป็นที่ยอมรับกันมานานแล้วว่าอัตราความชุกนั้นแตกต่างกันไปในวรรณคดี ความแตกต่างเหล่านี้เกิดจากวิธีการวัดและกำหนดความเหนื่อยหน่าย ตัวอย่างเช่นอัตราความชุกของครูอาจสูงถึง 30% เทียบกับ 10% สำหรับแพทย์และทันตแพทย์ (Weber & Jaekel-Reinhard, 2000)

ในปี 2018 Rotenstein et al. เขียนการวิเคราะห์อภิมานของอัตราความชุกของความเหนื่อยหน่ายในหมู่แพทย์ การวิเคราะห์อภิมานประกอบด้วยการศึกษา 182 จาก 45 ประเทศที่แตกต่างกันโดยมีผู้เข้าร่วมทั้งหมด 109,628 คน

ส่วนหนึ่งของความยากลำบากในการประมาณความชุกของความเหนื่อยหน่ายคือการศึกษาที่แตกต่างกันใช้คำจำกัดความการวัดและคะแนนการตัดสำหรับความเหนื่อยหน่าย ความแตกต่างเหล่านี้ทำให้ผลการวิเคราะห์อภิมานซับซ้อนขึ้น

จากการวิเคราะห์อภิมานนี้สามารถประมาณอัตราความชุกได้ดังนี้:

• ในการศึกษาที่ความเหนื่อยหน่ายถูกกำหนดให้เป็นคะแนนที่โดดเด่นเพียงหนึ่งในสามมิติ (ความอ่อนเพลียการลดทอนความเป็นส่วนตัวหรือการประเมินตนเองที่ลดลง) อัตราความชุกอยู่ระหว่าง 25.0% ถึง 69.9%
   
• ในการศึกษาที่ความเหนื่อยหน่ายถูกกำหนดให้เป็นคะแนนที่โดดเด่นเพียงสองในสามมิติความชุกอยู่ระหว่าง 19.5% ถึง 28.9% 918kiss
   
• ในการศึกษาที่ความเหนื่อยหน่ายถูกกำหนดให้เป็นคะแนนที่โดดเด่นในทั้งสามมิติความชุกอยู่ระหว่าง 2.6% ถึง 11.8% สล็อตออนไลน์