“ทำไมจะทำไม่ได้ มีเงินหรือเปล่าล่ะ?” ประโยคคำถามที่สวนขึ้นมาฟังดูน่าหมั่นไส้ ในที่ประชุมแห่งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว ซึ่งประโยคนั้นผู้พูดจงใจพูดโยนมาใส่ผมตรง ๆ

ได้ยินแล้วทำให้เกิดทัศนคติต่อเงินในมุมหนึ่งว่า เอะอะก็ใช้เงินนั้นมันดูไม่เข้าท่าเลย นี่มันสะท้อนความเหลื่อมล้ำชัดเจน และเงินมันแก้ปัญหาได้ทุกเรื่องงั้นหรือ?

“คุณมีเงินหรือเปล่าล่ะ? เอามาสิ เดี๋ยวผมทำให้ดู” เขายังคงพูด และใช้ประโยคที่ทำให้ผมรู้สึกถูกกวนโมโห แม้ตอนนั้นผมจะอายุไม่มาก แต่ยังคุมอารมณ์ได้ดี หรืออาจเพราะเขาอาวุโสกว่ามากก็ไม่แน่ใจ อย่างไรก็ถือว่าโชคดีที่เป็นเช่นนั้น เพราะหลังจากนั้นเขาก็พูดต่อจนผมเริ่มเข้าใจได้ว่า ผู้ใหญ่ท่านนั้นไม่ได้กำลังกวน แต่อยากให้ผมเปลี่ยนทัศนคติ ก็โชคดีที่ผมผ่านท่าทีของเขามาได้ จนได้แง่คิดบางอย่างมาจนทุกวันนี้…

การใช้เงินแก้ปัญหา

ในช่วงการสนทนาตอนนั้น ขณะที่ผมกำลังขมวดคิ้ว ประโยคต่อ ๆ มา ก็ยังคงเป็นคำถามเชิงว่า “จริงไหม?” ถ้ามีเงิน มันทำเรื่องนั้นได้ พอที่จะแก้ปัญหาได้ พอมีหลายคำถามเข้า จึงทำให้ผมได้ทบทวนว่า ก็จริงนะ ถ้ามีเงินมันแก้ปัญหาเหล่านั้น ด้วยการจัดซื้อ จัดจ้างต่าง ๆ เพียงแต่จะคุ้มหรือไม่ ก็ค่อยว่ากัน

เพราะถ้าที่จริงเงินมันแก้ได้ สิ่งแรกที่เราควรเลิกพูดคือ “เป็นไปไม่ได้” หรือ “ทำไม่ได้” ที่มันปิดตายการพยายามคิดแก้ปัญหาของเรานั่นเอง

แน่นอนว่าการใช้เงินอาจไม่ใช่การแก้ปัญหาที่ดีที่สุด หรือมันคุ้มค่าไปทุกเรื่องเพราะบางเรื่องแก้ได้แต่อาจต้องจ่ายแพงมาก ประเด็นก็คือ หากเรามีทัศนคติแบบตัดเงินออกจากกระบวนการเลยเพียงเพราะเราคิดแบบ “คนไม่มีเงิน” เราจะขาดมุมมอง วิธีการบางอย่างไป…

ขอยกตัวอย่างง่าย ๆ เช่น สมมติเราเป็นเพียงนักศึกษาที่ไม่มีรายได้ และบ้านไม่รวย ต้องทำโปรเจคบางอย่างส่งอาจารย์ ไอเดียที่คิดได้มีองค์ประกอบส่วนหนึ่งต้องใช้รูปถ่ายว่าคุณขับรถสปอร์ตราคาแพง สิ่งแรกที่ชัดเราคงไม่มีเงินซื้อรถสปอร์ต ต่อให้ซื้อได้ เพียงแค่เอามาถ่ายรูปคงไม่คุ้มค่ามหาศาล สล็อตpg

ทางเลือกต่อมาก็ต้องเป็นเช่า.. แต่ฐานะอย่างเรา เช่าก็ถือว่าแพงเกินไปอยู่ดี เช่นนี้ความเป็นไปไม่ได้ หรือไม่ทำก็จะเริ่มเกิดขึ้น

ซึ่ง ณ ช่วงเวลานี้ที่เราอ่านอยู่ เราอาจมีทัศนคติบนความ “เป็นไปได้” (เพราะไม่ใช่ปัญหาของเราจริง ๆ) เราก็จะคิดได้ว่าใช้วิธีนั้น วิธีนี้สิ แต่ในความเป็นจริงหลาย ๆ ครั้งพอเรามองว่า “ไม่มีเงิน” เราก็อาจ “เลิกล้ม” ความคิดที่จะทำอะไรตรงนั้นไปทันที กรณีนี้ก็จะเป็น ไม่ถ่ายกับรถสปอร์ตแล้วก็ได้…

เงินแก้ปัญหาได้ แต่ถ้าไม่มีเงิน…

ในหลายเรื่องปัจจัยอาจซับซ้อนหรือมี “กระบวนการ” มากกว่าตัวอย่างง่าย ๆ ที่ผมยกไป ถ้าหากเราลองคิด “แบบมีเงิน” ดูก่อน ในทำนองว่า ถ้ามีจะ ซื้อสิ่งนั้น จะจ้างคนมาทำตรงนี้ ให้เห็นภาพของความเป็นไปได้ว่า ต้องทำอย่างไรบ้างจึงจะสำเร็จในเรื่องนั้นก่อน ทีนี้เมื่อเงินไม่พอ หรือไม่คุ้ม ก็ค่อย ๆ ตัดทีละส่วนออก บางอย่างเช่าแทนซื้อ บางอย่างยืมแทนเช่า หรือแทนที่จะจ้างคนก็ขอแรงเพื่อน แรงญาติ แก้ทีละปมปัญหา หลายเรื่องมันก็พอเป็นไปได้

เพราะเชื่อว่าถ้าเรามีทัศนคติบนความเป็นไปได้ก่อน ความคิดก็จะหลั่งไหลมาเรื่อย ๆ ไม่ยากเลย เหมือนการไม่มีเงินเช่ารถสปอร์ต บางคนก็เริ่มคิดได้ว่าตัดต่อรูปถ่ายเอา ถ้าตัดต่อไม่เป็นหรือกลัวไม่สมจริง ก็จ้างเขา น่าจะถูกกว่าเช่ารถ แล้วถ้าการจ้างคนตัดต่อให้สมจริงก็ยังแพงไป (เงินอีกแล้ว) ทางออกก็อาจใช้ความเป็นนักศึกษาขอความอนุเคราะห์โชว์รูมดีไหม ไปขอทำงานกับคนที่เขาให้เช่ารถไว้ถ่ายภาพเพื่อแลกช่วงเวลาแอบถ่ายสักหน่อยก็ได้ไหม..

ที่คิดออกได้เพราะเราลองคิดบนแนวทางที่เป็นไปได้ แต่ที่สุดแล้วหากเรื่องนั้นมันต้องใช้เงินอย่างเดียวจริง ๆ อย่างน้อยก็รู้ว่าต้องเก็บเงินอีกเท่าไหร่ถึงเรื่องนี้จึงจะสำเร็จ รวมถึงหาวิธีที่ใช้เงินน้อยที่สุดมาแล้ว แต่ไม่ใช่ว่า “ทำไม่ได้” หรือ “เป็นไปไม่ได้”