ทุ่งหญ้าทะเลเคยพบเห็นได้ทั่วไปในบริเวณปากแม่น้ำมอร์โรเบย์ แต่เกือบจะหายไปในช่วงทศวรรษที่ผ่านมา

"หญ้าทะเล เช่น หญ้าทะเลในอ่าวมอร์โร มีความสำคัญ เพราะมันช่วยสนับสนุนสิ่งมีชีวิตในทะเล" เจนนิเฟอร์ โอเลียรี ซึ่งเป็นผู้นำการวิจัยในฐานะผู้เชี่ยวชาญด้านการขยายพันธุ์แคลิฟอร์เนียทะเลแกรนท์จาก Cal Poly กล่าว ปัจจุบัน O"Leary เป็นผู้ประสานงานมหาสมุทรอินเดียตะวันตกของสมาคมอนุรักษ์สัตว์ป่า "มันเหมือนกับต้นไม้ในป่า ต้นไม้ใต้น้ำเหล่านี้ให้อาหาร โครงสร้าง และที่พักพิงแก่สัตว์ทะเลหลายชนิดที่อาศัยอยู่ในอ่าว"

ทุ่งหญ้าหญ้าทะเลใต้น้ำเป็นหนึ่งในแหล่งที่อยู่อาศัยหลักในบริเวณปากแม่น้ำชายฝั่ง และเป็นตัวแทนของชีวนิเวศที่ให้ผลผลิตทางชีวภาพมากที่สุดแห่งหนึ่งในโลกของเรา ทว่าแหล่งที่อยู่อาศัยของหญ้าทะเลกำลังสูญเสียไปด้วยอัตราที่น่าตกใจ และขณะนี้การลดลงของพวกมันก็เทียบได้กับรายงานของป่าฝนเขตร้อน แนวปะการัง และป่าชายเลน การสูญเสียมักเป็นสัญญาณของปัญหาที่ใหญ่กว่า ดังนั้นหญ้าทะเลจึงถือเป็น "นกคีรีบูนชายฝั่ง" การลดลงของพวกเขาส่งสัญญาณการสูญเสียที่สำคัญต่อความหลากหลายทางชีวภาพและมักจะส่งผลกระทบต่อชุมชนที่พึ่งพาพวกเขา

มอร์โรเบย์ หนึ่งใน 28 ปากแม่น้ำที่สำนักงานคุ้มครองสิ่งแวดล้อมของสหรัฐฯ กำหนดให้มีความสำคัญต่อสุขภาพทางเศรษฐกิจและสิ่งแวดล้อมของประเทศ ได้เห็นการสูญเสียครั้งใหญ่ในถิ่นที่อยู่ของหญ้าทะเล เมื่อถูกครอบงำโดยหญ้าทะเลแคลิฟอร์เนียทั่วไป (ท่าจอดเรือ Zostera) หญ้าทะเลที่ไซต์นี้ลดลงมากกว่า 95 เปอร์เซ็นต์จากพื้นที่ 344 เอเคอร์ในปี 2550 เป็นน้อยกว่า 15 เอเคอร์ในปี 2560

ทุ่งหญ้าทะเลเป็นแหล่งอาศัยหลายแง่มุมที่ยึดตะกอนกับระบบรากของตะกอน และจัดหาอาหาร ที่พักพิง และเรือนเพาะชำสำหรับปลาและสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังหลายชนิด เมื่อทุ่งหญ้าทะเลหายไป พวกเขามักจะถูกแทนที่ด้วยที่อยู่อาศัยของพื้นทะเลที่เป็นโคลนและมีพลังน้อยกว่า

O"Leary และเพื่อนร่วมงานพบว่าการสูญเสียหญ้าทะเลไม่ได้ส่งผลให้มีปลาน้อยลง แต่นำไปสู่การเปลี่ยนแปลงชนิดของปลาที่อาศัยอยู่ในอ่าว ทีมวิจัยพบว่าปลาที่เชี่ยวชาญเรื่องหญ้าทะเลบางชนิดลดลง เช่น ปลากระเบน (Syngnathus leptorhynchus) ปลากระเบนบางตัวยาวและสีเขียวมะกอก ปลากระเบนถูกดัดแปลงให้ซ่อนอยู่ท่ามกลางใบหญ้าทะเล

ในทางตรงกันข้าม นักวิจัยสังเกตเห็นการเพิ่มขึ้นของปลาแบน เช่น ทรายแต้มจุด (Citharichthys stigmaeus) และ staghorn sculpin (Leptocottus armatus) ปลาเหล่านี้มีรูปร่างแบนราบซึ่งเหมาะสำหรับการดำรงชีวิตตามพื้นทะเลที่เป็นโคลนและเป็นที่อยู่อาศัยทั่วไปในอ่าวและปากแม่น้ำแคลิฟอร์เนีย สปีชีส์เหล่านี้ได้ย้ายเข้าไปอยู่ในแหล่งอาศัยของต้นอีลกราส และปัจจุบันเป็นปลาสายพันธุ์ส่วนใหญ่ที่มีอยู่ในอ่าวมอร์โร

การสูญเสียแหล่งที่อยู่อาศัยของต้นอีลกราสตามแนวชายฝั่งแคลิฟอร์เนียเป็นปัญหาใหญ่สำหรับสายพันธุ์ที่พึ่งพาหญ้าทะเล เช่น ปลากระเบนอ่าว หากหญ้าทะเลไม่ฟื้นตัว ทุ่งหญ้าที่รอดตายก็จะอยู่ห่างกันมากขึ้นและมีการกระจายตัวที่กระจัดกระจายหรือเป็นหย่อมๆ มากขึ้น ระยะห่างและความหยาบของถิ่นที่อยู่นี้อาจส่งผลกระทบต่อผู้เชี่ยวชาญ เช่น ปลาไปป์ โดยทำให้ความสามารถในการย้ายไปยังที่อยู่อาศัยใหม่ลดลงเพื่อค้นหาอาหารหรือคู่ครอง การแยกตัวของชุมชนนี้อาจเปลี่ยนแปลงโครงสร้างทางพันธุกรรมและความหลากหลายของประชากรปลาไปป์ฟิชโดยรวมเมื่อเวลาผ่านไป

Ryan Walter ศาสตราจารย์ด้านฟิสิกส์ของ Cal Poly กล่าวว่า "การยุบตัวของต้นอีลกราสอย่างกะทันหันและใกล้จะสมบูรณ์ในอ่าวมอร์โรไม่เพียง แต่ทำให้ประชากรปลาเปลี่ยนไปเท่านั้น แต่ยังส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างมากต่อฟิสิกส์ของปากน้ำและธรณีสัณฐานวิทยา" Ryan Walter ผู้เขียนร่วมการศึกษากล่าว การสูญเสียหญ้าทะเลผ่านโครงการวิจัยที่ได้รับทุนสนับสนุนจาก California Sea Grant ซึ่งเปิดตัวในปี 2018

Walter, O"Leary และนักวิจัยคนอื่นๆ ของ Cal Poly ร่วมกับโครงการ Morro Bay National Estuary ได้ทำการศึกษาสาเหตุและผลที่ตามมาของการลดลงของต้นอีลกราสต่อไป ในการศึกษาอื่น ทีมงานเมื่อเร็ว ๆ นี้พบว่าการสูญเสียต้นอีลกราสในอ่าวมอร์โรทำให้เกิดการกัดเซาะเป็นวงกว้างหรือการสูญเสียตะกอนทั่วทั้งปากแม่น้ำ

งานวิจัยชิ้นใหม่ให้ความกระจ่างเพิ่มเติมเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงภายใน Morro Bay ซึ่งอาจแจ้งว่านักวิทยาศาสตร์เรียนรู้เกี่ยวกับชุมชนหญ้าทะเลทั่วแคลิฟอร์เนียได้อย่างไร ยังไม่เคยมีการลดลงของต้นอีลกราสบนชายฝั่งแปซิฟิกของสหรัฐฯ ขนาดนี้ ทำให้อ่าวมอร์โรเป็นเหตุการณ์ใหม่ที่อาจช่วยทำนายการเปลี่ยนแปลงของปากแม่น้ำในอนาคตได้

นักวิจัยกล่าวว่าแนวทางที่หลากหลายในการปกป้องและปรับปรุงหญ้าทะเลที่เหลือจะมีความจำเป็น มีความหวังสำหรับอนาคตเมื่อต้นหญ้าไหลที่เหลืออยู่ค่อยๆ ขยายตัวด้วยการคุ้มครองและความคิดริเริ่มในการปลูกในท้องถิ่น รวมถึงความพยายามในการปลูกถ่ายที่ประสบความสำเร็จซึ่งนำโดยโครงการปากแม่น้ำแห่งชาติมอร์โรเบย์ Walter และ O"Leary ได้ใช้การสำรวจโดยใช้โดรนเพื่อบันทึกการขยายตัวตามธรรมชาติและการฟื้นตัวของหญ้าทะเลในพื้นที่ที่สูญหายไป หญ้าทะเลเหลือเพียง 9.4 เอเคอร์ในอ่าวมอร์โรในปี 2560 ขยายเป็น 36.7 เอเคอร์ภายในปี 2562 นักวิจัยยังคงวิเคราะห์ข้อมูลจากปี 2563 แต่มองในแง่ดีว่าพื้นที่เพาะปลูกหญ้าทะเลยังคงเพิ่มขึ้นอย่างช้าๆ